Η ανοχή μας στις συγκρούσεις είναι μία δεξιότητα που αποκτάται στην παιδική μας ηλικία, είτε επειδή υπήρξαμε μάρτυρες σε συναισθηματική / λεκτική / σωματική κακοποίηση, είτε λόγω βιώσαμε συναισθηματική απώλεια ή έντονη ανησυχία.
Αυτή η ανοχή πολύ πιθανόν να έχει αφομοιωθεί αυτοματοποιημένη αντίδραση, όπου η εσωτερική διαχείριση της δυσφορίας έχει μετατραπεί στην ενήλικη ζωή ως αίσθημα του «ανήκειν» σε τοξικές διαπροσωπικές σχέσεις. Ακόμα και εάν συνειδητά αντιλαμβανόμαστε ότι μία σχέση δεν είναι υγιής, η αυτοματοποιημένη διαχείριση της δυσφορίας δεν μας επιτρέπει να καταλάβουμε ακριβώς τι δεν πάει καλά.
Η υψηλή ανοχή στη συναισθηματική δυσφορία συνήθως συνοδεύεται από αρνητικές πεποιθήσεις, όπως «Πάντα ελκύω τοξικούς ανθρώπους», «Ποιος θα ήθελε να είναι μαζί μου;», «Είμαι προβληματικός/η». Τέτοιες σκέψεις έχουν τη ρίζα τους στο αίσθημα ντροπής και αυτό-ματαίωσης και θα συνεχίσουν να δίνουν χώρο σε τοξικές σχέσεις μέχρι να υπάρξει αυτή η μαγική στιγμή, ξεχωριστή για τον καθένα μας, όπου θα της αντιληφθούμε, αναγνωρίσουμε και αντικαταστήσουμε συνειδητά.
Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολλοί καλόκαρδοι και γενναιόδωροι άνθρωποι οι οποίοι δεν θα δημιουργήσουν συνθήκες όπου θα χρειαστεί να ανεχτείτε την τοξικότητα. Πολλές φορές, προκειμένου να μειωθεί η ανοχή σε μία τοξική σχέση, πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να παρατηρήσουμε το πώς βιώνουμε εμείς οι ίδιοι τη συνθήκη της σχέσης.
Σας αρέσει ο εαυτός σας στη συγκεκριμένη σχέση;
Πώς αισθάνεστε για τον εαυτό σας, όταν βρίσκεστε με το άλλο άτομο;
Αφουγκραστείτε, πώς αισθάνεστε το σώμα σας, όταν βρίσκεστε στην παρουσία του άλλου ατόμου;
Εάν βρείτε πως τα συναισθήματα σας έχουν συχνά σκαμπανεβάσματα, ίσως είναι η ώρα να θέσετε υγιή όρια προστατεύοντας τον εσωτερικό σας ψυχισμό.